De oversteek terug naar Ushuaia is begonnen. Nadat we in Antarctica Neko Harbour nog hebben bezocht, een prachtige baai met ook weer een gigantische gletsjer, maken we ons op voor de Drake op te gaan. Ik merk dat de mensen gespannen zijn want de Drake blijft toch die naam hebben van stormen en hoge golven. Maar begint de reis relatief rustig. Misschien wel te rustig want je weet het nooit. Bijna lachwekkend was dat toen we bij de laatste eilanden wegvoeren er een stevig wind opstak. De zeilen werden neer gelaten en we hebben goede hoop op stevige snelheden. Maar wat gebeurt er, bij een bergpartij die we moesten passeren valt alle wind weg en dobberen we maar een beetje rond. Tja, dat was niet de bedoeling. Op de motor varen we uiteindelijk verder en komen in de open wateren vd Drake. 

Gedurende de nacht echter steekt er een goeie wind op en maken we meer snelheid. De golfslag viel erg mee. Het zijn vooral de 'swells' die het schip naar alle kanten kan laten kantelen. Swells zijn waterruggen die soms vele meters hoog kunnen zijn en rollen onder het schip door waardoor het schip opgetild wordt maar ook weer het dal tussen de swells inglijdt. En jawel, halverwege de Drake komen er stevige swells vanaf de Pacific de Drake binnen en het schip lijkt op een wasmachine. De eerste zeezieken kondigen zich aan en mensen lopen weer heel voorzichtig door het schip. Een valpartij kan lelijke gevolgen hebben. Ik kan het weten want in 2011 scheurde ik mijn schouderbot na een zweefduik door het stuurhuis waarbij ik tegen een wand werd gekwakt. De wachtdiensten worden uitgedund door de zieken. De volgende dag echter steekt er een schraal zonnetje op en zijn de swells weg. We maken goeie snelheid tot ruim 9 knopen. Tijdens de eight o'clockie, een meeting met alle passagiers en de kaptein, laat Eric weten dat we op 90 mijl van Kaap Hoorn zitten. Dat stemt iedereen zeer positief. De mensen willen dat dit stuk van de reis snel voorbij gaat.

Laat in de middag, de volgende dag spot een van de passagiers land in de verte. Pas tegen 21u komen we bij de eilanden van Zuid Amerika waaronder het bekende en beruchte Kaap Hoorn eiland. Maar omdat we in Argentijns water zitten moeten we op tijd afbuigen om niet in Chileens water te komen. De man die achter het roer stond toen deze koerswijziging kwam, was erg trots dat hij voor Kaap Hoorn deze roerbeweging mocht maken vertelde hij me later. Als we in de avond heerlijke koteletjes met aardappelen en groenten hadden gehad, lopen om midernacht de wachtschema's ten einde, een opluchting voor iedereen. In de ochtend varen we op de motor het Beagle kanaal binnen op weg naar Harberton, een landgoed dat eigendom is van de fam Lynch en waarvan de achter-achter kleinzoon een van de matrozen, Mafu, is op het schip. Hier krijgen we een rondleiding, een bezichtiging van het museum en een ontrmoeting met zijn familie. Als iedereen daarvan terugkomt zal er een bbq zijn op de Bark Europa en sluit ik de eerste Antarctica expeditie af. Morgen zullen we afmeren in Ushuaia en gaan de passagiers met al hun herinneringen weer huiswaarts. Mijn gespreken met de mensen leert dat het voor iedereen het een ongelofelijke ervaring is geweest. Voor mijzelf, nu niet als passagier maar als crewmember was dat evenzo. Natuurlijk ben je bezig met je taak, in samenwerking met alle andere crew, maar ik genoot weer net zoveel van alle aanblikken die Antarctica je biedt.

Beste lezers, er zal nu een korte pauze volgen omdat de volgende reis, die van Kaap Hoon naar Kaap de Goede Hoop, op 9 februari pas weer vertrekt. Ik ga u dan op de hoogte houden van een nieuw avontuur. Dank voor het lezen en ik hoop dat het u een kleine inkijk heeft gegeven van het leven aan boord van de bark Europa op weg naar de woestenijen van Antarctica. Mijn ervaring leert dat de volgende reis hierin nog enkele treden verder zal gaan daar we vooral de oostzijde van het schiereiland gaan bezoeken, waar amper iemand komt. Tot snel. Groet, Peer