Na de enorme storm van 4 dagen geleden kwamen uiteindelijk in veel rustiger weer terecht. En dat was zeer welkom.
Om je door een schip te begeven dat alle kanten opvliegt is ongelofelijk vermoeiend. Daar komt natuurlijk bij dat het ´snachts ook gewoon doorgaat en dan kan toch niet iedereen geweldig slapen. De vermoeidheid gaat dus dubbel werken. Met alle ervaring van het zeilen in het verleden ben ik blijkbaar iets meer gewend geraakt aan deining en gaat slapen vaak beter dan dat het slechter gaat. Maar de storm gaf ook mogelijkheden het vast te leggen met de waterdichte GoPro cameraatjes. Er waren momenten dat er zoveel water op het dek stond dat ik schatte dat er zo´n 5 kuub stond, dus een 5000 kg. Het vastleggen van zo´n moment was een bonusmoment dat je graag deelt met de anderen.
De laatste twee dagen was de wind zodanig afgenomen dat de motoren aan moesten. Verder werd het alleen maar warmer omdat we alleen maar verder noordwaarts aan het bewegen zijn. En dan zien we gisterenmiddag aan de horizon land! We zien Inaccesable Island. Een eiland, zoals de naam al zegt, onbereikbaar is door gigantische kliffen helemaal rondom. Maar als we goed kijken zien we ook Tristan da Cunha, een enorme vulkaan waarvan de top in de wolken lag. Euforie alom! We hebben het gehaald! Maar een eiland in de vertre zien wil nog niet zeggen dat we er zijn. Na de hele nacht nog doorgevaren te zijn, zijn we in de vroege ochtend voor anker gegaan het eiland. Nadat Eric eerst naar de kant is gegaan om de ´legal´zaken te regelen zijn we met z´n alle met de Zodiacs naar het eiland gebracht. Wat een bijzonder weerzien!
Als we in een soort van ontvangstruimte zitten komt er een kerel op me afgelopen die vraagt of ik uit Eindhoven kom. Uhh? wat krijgen we nou? Het blijk dat Fransoos Leo Duval in Eindhoven op de TUe heeft gestudeerd! Hij vroeg me een kaart mee te nemen voor iemand die hem dierbaar was en deze hem persoonlijk te geven. Uiteraard heb ik toegezegd dit te doen! Met een paar andere van de groep heeft hij ons een heel stuk meegenomen over het eiland en ben ik op een geheel desolaat stuk op een bankje gaan zitten terwijl hij de andere weer terugbracht. Een prachtig moment om mijn avontuur dat op 12 januari begon, eens mijmerend door te nemen met mijzelf. De conclusie is eenvoudig, ik heb in november, toen de office van de bark Europa me belde voor deze job, het juiste antwoord gegeven: Ja, dat ga ik doen! Ik heb in de keukens van het systeem gekeken hoe het is een schip als de Bark Europa te organiseren, mensen een onvergetelijke tijd te geven in en buiten Antarctica. Daarnaast heb ik weer iedere dag met open mond staan te kijken wat Antarctica weer te bieden heeft. Ik zal het nooit kunnen omschrijven, fotograferen of filmen. Je moet het zelf zien. Nu rest ons de laatste etappe die van Tristan naar Kaapstad. Ook hier mijmer ik al over want ik zie ook uit naar het afsluiten van dit avontuur.