Het is de 4e dag dat we onderweg zijn naar Tristan da Cunha, het meest afgelegen eiland ter wereld. We zitten nu midden op de Atlantische oceaan en oh, deze heeft zijn grillen. 

In deze 4 dagen hebben we al alle weertypes gehad: windstil, storm tot windkracht 9 en 10 en vandaag is het nevelig omdat het water warmer is dan de lucht. We zijn gisteren officieel uit de Antarctische wateren omdat we de conversion-zone voorbij zijn gegaan, een onzichtbare strook die aan de Antarctische kant kouder en zouter water bevat dan de andere kant. De wind doet vandaag maar vreemd en we wachten op betere hardere wind. Gisteren, met de storm hingen we vooral naar bakboord en met het hellings-appje op de iphone braken we een record dat eerder de reis was gevestigd: 31 graden hellen! dan moet je je toch stevig vasthouden. Maar het groepje passagiers dat we bij ons hebben is aan de eigenwijze kant. Regel 1: Altijd 1 hand voor het schip, wordt met voeten getreden dus ging er iemand met een kop soep in zijn hand na 3 pirouetjes tegen de grond. Gelukkig geen verwondingen dan alleen zijn ego.

In deze zelfde stormbewegingen staan chef Gjalt, Emma en crew ook nog eens even de heerlijkste maaltijden te bereiden waar iedereen erg veel respect voor heeft.
Maar de normaalste dingen van het dagelijks leven worden met dit weer en op en neer gaan van het schip een act die thuis zou kunnen horen in Cirque de Solei. Het doen van een grote boodschap is nu een ware acrobaten-act! laat staan even douchen. Alsof je in een wasmachine zit.

Er staan gemiddeld 12 dagen om van South Georgia naar Tristan te varen maar dan moeten we toch wel snelheid gaan maken. Naast de wacht en roerdiensten die de mensen hebben worden er door de bemanning ook veel lezingen gegeven die erg interessant zijn. Terwijl ik dit schrijf, steekt er overigens een wind op en vliegen de mensen de touwen en de zeilen in om ze te hijsen. Laten we hopen dat we nu goed gaan.

Mijn werk als barman staat op dit moment op een ander pitje. Omdat de wachtdiensten weer draaien wordt er vrijwel geen alcohol meer genuttigd omdat dat tegen de regels is. Nu voorzie ik de groep van koffie, thee en zo nu en dan koekjes. En owee als ik die koektrommel neerzet, veranderen de meest aardige mensen in koekiemonsters en lopen scheef van de koekjes die ze terugdragen naar hun plaats! Een stroomstootwapen was misschien nu heel effectief geweest! hihi (geintje).
Terwijl de zon langzaam door de mist breekt en ik bijna alle zeilen nu op zie staan, wordt het tijd de koffie en de theekannen te checken. Proost!