Als iedereen zich weer heeft afgedroogd na het gebadder in het vulkanische as en water van Deception Island, gaat men de opbrengsten bekijken die gefilmd en gefotografeerd zijn. 

Ikzelf ook want ik was mee naar de kant gegaan. Maar filmen en fotograferen was niet gemakkelijk deze dag. Het regende dat het goot en het was erg koud. Binnen 15 min was de volle batterij van mijn iPhone al helemaal leeg en ging ik verder met mijn Canon 7D. Die droogde ik wel telkens af maar dat bleek later niet voldoende. Aan boord deed ie niets meer. Ik kreeg daardoor een vervelende dejavu want 6 jaar geleden overkwam me met dit toestel hetzelfde. Maar de cameragoden waren me goed gezind. Na wat droogacties deed ie het de volgende dag weer!

Toen de hele groep weer aan boord was en we onze 'eight o' cklockie'-bijeenkomst hadden in het dekhuis, moest Eric de kapitein wel iets kwijt. Tijdens het aan land gaan voor het zwemmen waren er enkele mensen bij die al schaarsgekleed de Zodiac instapte. Deze werden teruggestuurd door de bemanning om goed schoeisel en jassen mee te nemen. Dat leverde een beetje gemopper op want eenmaal aan land deden ze hun slippertjes toch weer aan? Eric heeft toen uitgelegd dat als je aan land gaat je zodanige kleding bij je moet hebben dat je er minimaal 24 uur mee kan uithouden. Het zou kunnen dat je, om wat voor reden dan ook, niet opgehaald kunt worden en dan moet je dit kunnen overleven. Puur en wederom safety.

En als mensen zich daar niet aan willen houden, die kunnen er op rekenen dat ze op het schip gehouden worden. Degene die het aanging zag ik daarbij opeens zeer bedenkelijk kijken en het leek alsof het kwartje viel. Mensen beseffen soms niet dat we echt verstoken zitten van welke redding dan ook. Er kan daar geen vliegtuig of helicopter landen, we zijn op onszelf aangewezen. Dat vergt een discipline mbt je aan de regels houden. Het was na Eric's uitleg, helemaal duidelijk. Laat in de avond begon een lange etappe richting de kop van het schiereiland van Antarctica waarbij we de prachtige Bransfield Straight over gingen steken. Ondanks dat we veel zwaardere wind hadden verwacht bleef deze grotendeels uit. Toch konden we veel zeilen alhoewel daar weinig mensen iets van meekregen daar iedereen er vroeg inlag. Dat betekende ook een vroege avond voor deze barman. Ondertussen had ik wel een filmpje over het badderen gemaakt dat later deze week vertoond zal worden.

Eenmaal op de kop van het schiereiland aangekomen te zijn bezochten we Esperanza, een Argentijnse nederzetting waar zelfs kinderen wonen. En waarempel, er was ook opeens contact via provider Movistar. Dus werd er al snel driftig gebeld en getekst. Na dit korte bezoek was het om de hoek dat we aanlegde bij Brown Bluff, een landing op het continent. Op dat moment bevinden we ons ook in de Weddell sea, de oostzijde van het Antarctische schiereiland. En dat is toch altijd bijzonder.Hier komen amper tot geen andere touristische schepen. Toen ik hier 6 jaar geleden ook was lag er echter een dikke pak sneeuw. Die lag er nu (nog) niet. We zijn ook een maandje vroeger hier. Het was door vooral harde wind wel erg koud. Wind die vanaf de gletsjer kwam, deed iedereen zich tot aan zijn oorlellen goed inpakken. Morgen varen we door naar Devils Island... en eenmaal daar wordt dat een zware klim die wel alle moeite waard is..