Na het bezoek aan St. Helena zijn jullie in vijf dagen naar Ascension Island gevaren. Kunnen jullie deze 5 dagen beschrijven? 
Ik was heel blij eindelijk weer land gezien te hebben, dus was wat rustiger. Ook had ik toen we stil lagen voor het eiland twee dagen hele nachten doorgeslapen, omdat ik geen wacht hoefde te lopen midden in de nacht. Ik was wat oververhit geraakt op het eiland en niet zo lekker, dus werd de dagen daarna ziek. Ik probeerde weer veel te slapen en paracetamol te nemen en at minder. We hadden meer golfslag onderweg. Toen we Ascension naderden ’s ochtends weet ik nog dat ik samen met Katelinn van de crew in de mast klom om iets aan de zeilen te doen, terwijl de zon opkwam.

Was jullie bezoek aan Ascension Island een heel ander bezoek dan aan St. Helena? En kun je beschrijven hoe anders het was? 
Het bezoek aan Ascension was heel anders. Omdat de immigratiedienst vrij laat toestemming gaf om van boord te gaan hadden we een paar uurtjes op het eiland. We tuften met zodiacs naar de kant over het helderste blauwe water wat ik ooit heb gezien. We zagen heel veel blackfish, vleesjagers die genoegen moesten nemen met witbrood en erop sprongen alsof ze honger leden. Bij de kant waren grote haaien en we moesten snel uit het bootje springen. Het strandje, mooi wit zand, liet zich niet opwarmen door de zon, geen schelpjes, gleed lekker tussen je tenen. We mochten niet zwemmen, omdat de haaien zo dichtbij waren. Ascension Island, een Brits eiland in gebruik van de US Military, leek heel gesloten. Het was heel stil. Het scheen dat we niet op de legerbasis konden komen, maar het bleek vrij open. Een van ons is er heen gereden met iemand die ze daar tegenkwam. Ik had het ook graag willen zien. Ik wilde zwemmen en in het gidsje stond een zwembad vermeld. Om de hoek naar links, voorbij de brandweerwagen, zei de vrouw achter de bar. Hier tapte ik twee uur wifi en er stond een hamburger met krulfriet op het menu. Ik haalde bij de supermarkt een magnum en anderen kwamen met Ben&Jerry’s pints naast mij zitten en kantelde steeds mijn kant op, of ik nog wilde. Dat was mijn lunch! Heb dus gewifiet en de supermarkt gecheckt, waar ik met euro’s kon betalen. Een canvastas gekocht met een map van Ascension, als ik de weg kwijt raak daar en als collector’s item! Langs de videotheek, met openingstijden voor een spookstad, klopt. Mijn tenen tussen het zand gestopt, laten blussen door de zee, mijn ogen alert voor haaien, niet te dichtbij. En we gingen weer aan boord. Ik kom hier waarschijnlijk nooit meer. 

Na inmiddels bijna vier weken onderweg, aan boord, aan land, weer aan boord, zijn er dingen die je makkelijker af gaan aan boord van de EUROPA of als onderdeel van de internationale bemanning, dan de eerst week van jullie avontuur?  Ik kwam wel wat tot rust, nadat ik weer wat contact had met mensen via mijn telefoon. Ik word niet meer zo misselijk van schommelen, doe wat meer dingen aan boord. Eerst lag en at ik vooral veel. Nu probeer ik meer mee te helpen met klusjes en deed vandaag een eigen sportschemaatje: wat zonnegroeten, jumpsquats, burpees op het dek, terwijl ik heen en weer ging. Voel me nu wel minder moe na wat high intensity-training. 

Als je nu terug kijkt op de afgelopen vier weken, wat is dan denk je het grootste besef of stukje bewustwording wat je hiervan meeneemt?  Ik heb het niet voor het kiezen is mijn wijsheid na 4 weken. Mensen hebben plannen gemaakt, zouden op tijd weer thuis terug zijn voor hun werk. Toen sloot het vliegveld op Ascension Island opeens. Lag de ferry naar St. Helena nog in de dok in Kaapstad, want stuk. Er moest een nieuwe optie komen. Brazilie werd een extra punt op de route, wat ik wel heel leuk vond, maar wat niet de  bedoeling was. Het leven is niet te plannen. Ik kan allemaal ideeen hebben over wat ik in de toekomst ga doen en wanneer precies, wat in Nederland in mijn positie tot op zekere hoogte reeel leek, maar wat wel een grote schijn is. Ik kan me minder druk maken als dingen niet lopen zoals ik me dat had voorgesteld. De wereld draait niet om mij. En ook het schip werkt niet volgens mijn instructies, maar ik ben een klein radertje in het systeem. 5. Ik heb niet een specifiek moment in mijn hoofd, meerdere wel. Maarrr toen we voor Ascension lagen ’s avonds, na de hele dag op het dek te hebben geklooid omdat we het eiland niet op konden door te grote swell, had de crew voor ons een troostbraai (BBQ) gemaakt. We hingen vlaggen van alle nationaliteiten die we aan boord hebben, als gordijntjes. Tafels werden uitgezet, in regenboogkleurtjes bedekt met salades. De kolen werden verhit, de grote vleesracks werden gebraden en daarna in mootjes gehakt met een groot kapmes door de heldhaftige machinist. Heel lekker! Marshmallows, muziek uit de speakers en iedereen ging dansen op het dek, wat heen en weer ging, ik kon lekker mijn energie kwijt, was heel bijzonder! Daarna kampvuurliedjes met de muzikant tot in de relatief late uurtjes en rozig ging ik mijn nest in. Ja, dus dansen op het dek, de boot met lichtjes versierd, niemand in de wijde omtrek die kan klagen over geluidsoverlast, op de oceaan. Ik kijk uit naar onze aankomst in Brazilie, waar we eigenlijk onverhoopt heen moeten, maarr mijn hoofd fantaseert al. Ik hoop dat we daar iets eerder komen en dan naar het strand kunnen en surfen en ’s avonds bailar met latino’s en hun muziek in barretjes. Ook kijk ik uit naar het stil liggen rond de evenaar, waar we dan veel kunnen zwemmen. Ook de SAIL Boston wordt een hele bijzondere ervaring. En ik kijk uit naar het terugkijken, ben benieuwd wat me bijblijft van de reis. 

Wat vond je tot nu toe het mooiste moment van de reis en waarom? En waar kijk je nog erg naar uit? Die foto is trouwens een selfie met een vogel. We zien nauwelijks vogels, maar opeens kwamen er een paar vogeltjes bij het achterdek zitten. Ze waren doodmoe en verroerden zich niet.